Świat króla Artura

Uwielbiam książki Sapkowskiego, ale ta mi jakoś nie przypasowała. Trochę nudnawa.

Uwielbiam książki Sapkowskiego, ale ta mi jakoś nie przypasowała. Trochę nudnawa.

Fajnie przeczytać o tym, na czym między innymi opierał się autor przy tworzeniu Wiedźmina.

Fajnie przeczytać o tym, na czym między innymi opierał się autor przy tworzeniu Wiedźmina.

Miłość Sapkowskiego do legend arturiańskich, która wprost wylewa się z kart tego krótkiego wprowadzenia pozostawia czytelnika z zainteresowaniem i – w podstawowym co najmniej zakresie – zrozumieniem kontekstu i roli w światowej kulturze celtyckich historii o Królu Arturze, które tak szybko jak powstały żyją własnym życiem do współczesności. Pełne miłości, konfliktów, przerysowania i dążenia do ideałów są wzorcowym przykładem uniwersalnych mitów, co autor tego krótkiego przewodnika doskonale rozumie i o czym opowiada z typową dla siebie ironią i dystansem, właściwą w zasadzie tylko dla Sapkowskiego, którego styl i wrażliwość nawet tutaj można odczuć. Talent w gawędziarstwie autora znajduje w „Świecie Króla Artura” zupełnie nowe oblicze. Nawet strukturalnie mam bardzo pozytywne odczucie co do tej krótkiej pozycji, przede wszystkim wprowadzenia do historii Anglii oraz przedstawienia sylwetek postaci tej fikcyjnej mitologii, które są w punkt.

Na zakończenie, niczym na deser – krótkie opowiadanie ze śmiercią Tristana w tle, parafrazujące jego losy, ale będące tak naprawdę bardzo umiejętną dyskusją o roli mitu i zdystansowanym spojrzeniem na mentalność arturiańskich bohaterów, ale bez cynizmu i z dokładnym zrozumieniem niesionych przez nie wartości. To króciutka historia, ale pełna klimatu, dobrze napisana i celna. Tak jak gawędziane opisy nakreśliły świetnie czym są legendy arturiańskie, tak ta literacka wprawka może zainspirować, by sięgnąć ich liczne pisarskie parafrazy.

Miłość Sapkowskiego do legend arturiańskich, która wprost wylewa się z kart tego krótkiego wprowadzenia pozostawia czytelnika z zainteresowaniem i – w podstawowym co najmniej zakresie – zrozumieniem kontekstu i roli w światowej kulturze celtyckich historii o Królu Arturze, które tak szybko jak powstały żyją własnym życiem do współczesności. Pełne miłości, konfliktów,...

Zupełnie nie tego się spodziewałam, ale zdecydowanie nie żałuję. Mnóstwo ciekawostek, przezabawne wtrącenia, trochę pikanterii. Bardzo przyjemnie przedstawiony zbiór wyczerpująych informacji dotyczących mitu arturiańskiego. Polecam.

Zupełnie nie tego się spodziewałam, ale zdecydowanie nie żałuję. Mnóstwo ciekawostek, przezabawne wtrącenia, trochę pikanterii. Bardzo przyjemnie przedstawiony zbiór wyczerpująych informacji dotyczących mitu arturiańskiego. Polecam.

Ogromne rozczarowanie... Z trudem brnęłam przez kolejne rozdziały. Chyba grzechem autora była kiepska selekcja informacji. Sapkowski zadręcza nużącymi szczegółami, a o wątkach ciekawych pisze zdawkowo.

Ogromne rozczarowanie... Z trudem brnęłam przez kolejne rozdziały. Chyba grzechem autora była kiepska selekcja informacji. Sapkowski zadręcza nużącymi szczegółami, a o wątkach ciekawych pisze zdawkowo.

Bardzo pomogła mi przy planowaniu akcji mojej autorskiej wattpadowej powieści arturiańskiej, ale Andrzej napisał „Świat króla Artura“ w tak specyficzny sposób, że nie każdemu się spodoba.

Dużo tutaj dygresji autora, mnóstwo bardzo charakterystycznego dla niego sceptyzmu i ironii, ale mimo to analiza ta jest całkiem przekonywująca. Na pewno otwiera czytelnikowi oczy na szerszy kontekst legend i jej impact w rozwoju literatury europejskiej.

Bardzo pomogła mi przy planowaniu akcji mojej autorskiej wattpadowej powieści arturiańskiej, ale Andrzej napisał „Świat króla Artura“ w tak specyficzny sposób, że nie każdemu się spodoba.

Dużo tutaj dygresji autora, mnóstwo bardzo charakterystycznego dla niego sceptyzmu i ironii, ale mimo to analiza ta jest całkiem przekonywująca. Na pewno otwiera czytelnikowi oczy na...

Odsłuchałam w audiobooku, inaczej mogłoby być ciężko przebrnąć przez treść książki. 80% książki to wywód autora o historii i legendzie, stanowiący wstęp do krótkiego, właściwie, opowiadania. Niektóre teorie, jak ktoś już tu zauważył, faktycznie wydają się już nieaktualne, należy jednak pamiętać, że książka została wydana 27 lat temu!

Nie jestem specjalistką w temacie, interesują mnie różne kultury i mitologie, więc książka wydaje mi się ciekawym, ale dość swobodnym zapoznaniem z różnymi perspektywami przedstawiania legend arturiańskich.

Odsłuchałam w audiobooku, inaczej mogłoby być ciężko przebrnąć przez treść książki. 80% książki to wywód autora o historii i legendzie, stanowiący wstęp do krótkiego, właściwie, opowiadania. Niektóre teorie, jak ktoś już tu zauważył, faktycznie wydają się już nieaktualne, należy jednak pamiętać, że książka została wydana 27 lat temu!

Nie jestem specjalistką w temacie,...

Z przyjemnością odkładam książkę na półkę. Nie ma w polskiej literaturze drugiej takiej pozycji, która by tak dogłębnie rozłożyła na czynniki pierwsze tzw. mit arturiański. I w tym punkcie szanownemu panu Sapkowskiemu ukłony się należą. Sam autor stroni od pisania z pozycji historyka, niemniej jednak pod względem historycznym pozycja się całkiem nieźle broni. Mamy tu zarys epoki od Rzymu po Wilhelma Zdobywcę. Mamy etymologię miejsc, imion, nazwy teoforyczne i jak na autora fantasy przystało, rozpisane wszelkie możliwe wariacje legendy króla Artura. Czy jednak jest to coś nowego w literaturze przedmiotu? No nie, niczego nowego autor tutaj nie wymyślił – i całe szczęście, nie to było bowiem celem tej rozprawki.
Ci którzy szukają tu, napisanego z rozmachem, kolejnego opowiadania o celtyckim wiedźminie srodze się zawiodą. Sapkowski z iście profesorską pieczołowitością wyciąga z mroków wczesnego średniowiecza (a czasem i dalej) ziarna prawdy, które ponoć legły w fundamentach arturiańskiej opowieści. Sam autor stawia pytanie. Jak to się stało, że jakąś pre-średniowieczna, celtycka opowieść z wyspy na krańcu ówczesnego świata stała się przewodnim motorem wszystkich legend, romansów i pieśni rycerskich średniowiecza? W tym miejscu Sapkowski pokazuje swój kunszt i warsztat pisarski. Artur to niewątpliwie jego konik. Tak więc dowiadujemy się, ile z oryginalnej celtyckiej historii pozostało do dziś, ile i co dopisali chrześcijańscy mnisi, skąd Tristan i Izolda i kto komu właściwie oddał Excalibura.
To książka dla wielkich fanów świata arturiańskiego, znajdziemy tu jednak takie toposy jak wyprawa po Grala, zabójstwo ojca z ręki syna, czy kult wielkiej matki - bogini, którego, zdaje się, wielkim orędownikiem za Robertem Gravesem jest i autor. Jeśli o Wielką Matkę idzie, za autorem zachęcam, aby „Białą Boginię” Gravesa koniecznie przeczytać i swoje wnioski co do Wielkiej Matki wyciągnąć. Pomimo bardziej leksykalnego, niż fabularnego charakteru, przyznaje, że nie spotkałem, jak dotąd w polskiej literaturze, lepszego opracowania tego mitu. Nie wspominam o wskazówkach literackich jakie na deser podsyła nam autor, Marion Zimmer Bradley i wielu innych czai się bowiem wciąż za mgłami Avalonu.
p.s. W końcu książki znalazło się miejsce na jedno opowiadanie.
„Meladie” – miłość szalona, szaleństwo miłości. Jak zwał tak zwał. Odbieram tekst jako hołd złożony przez współczesnego barda rycerskiemu eposowi dwojga zakochanych i myślę, że tak powinien być odczytywany. Osobiście za nic nie mogłem tego przebrnąć. Tak więc w dwójnasób z przyjemnością odkładam książkę na półkę…

Z przyjemnością odkładam książkę na półkę. Nie ma w polskiej literaturze drugiej takiej pozycji, która by tak dogłębnie rozłożyła na czynniki pierwsze tzw. mit arturiański. I w tym punkcie szanownemu panu Sapkowskiemu ukłony się należą. Sam autor stroni od pisania z pozycji historyka, niemniej jednak pod względem historycznym pozycja się całkiem nieźle broni. Mamy tu zarys...

Zaskakująco dobra praca Sapkowskiego. Lekko się czyta, przyjemnie spędza z nią czas. Widać, że temat autorowi jest bliski. Polecam.

Zaskakująco dobra praca Sapkowskiego. Lekko się czyta, przyjemnie spędza z nią czas. Widać, że temat autorowi jest bliski. Polecam.

Mimo że książka jest dość krótka, to jest bogata w treść i wiele ciekawostek dotyczących mitu arturiańskiego. Trochę historii, trochę geografii, trochę kultury i szczypta uszczypliwych, choć zabawnych komentarzy i wstawek, które potrafiły rozbawić. Dobrze jest to przedstawione i wytłumaczone co poniektóre pojęcia; bardzo dobre porównania.

Mimo że książka jest dość krótka, to jest bogata w treść i wiele ciekawostek dotyczących mitu arturiańskiego. Trochę historii, trochę geografii, trochę kultury i szczypta uszczypliwych, choć zabawnych komentarzy i wstawek, które potrafiły rozbawić. Dobrze jest to przedstawione i wytłumaczone co poniektóre pojęcia; bardzo dobre porównania.